Afgelopen zomer was ik aan het longboarden met mijn vrienden op de Hoge Veluwe. Ik was een maandje eerder voor het eerst achttien geworden. Dit was geweldig nieuws want het betekende dat ik samen met mijn vrienden voor het eerst met de auto op reis kon. We wilden allemaal graag gaan longboarden deze zomervakantie, maar we wisten niet waar. Totdat mijn jongere broertje op een geniaal idee kwam. “Waarom rijd jij ons niet gewoon naar de Hoge Veluwe?” , vroeg hij nonchalant. Ik keek hem geïnteresseerd aan en zei: “Mike, je bent een genie! Op die manier hoef ik niet al te ver te reizen met de auto en kan kunnen we toch allemaal op een gave locatie longboarden.” Er is een ding waar we namelijk met zijn allen heftig naar op zoek waren: heuvels. Met een longboard kan je op hoge snelheid van een berg of heuvel afrijden. Dit concept heet downhillen in het Engels. De letterlijke vertaling zou dan ook zijn: bergafwaarts gaan. We besloten dat de Hoge Veluwe een ideale plek was om in een huisje te verblijven. Twee weekjes vanaf dat moment zouden we vertrekken.
De valpartij
De reis naar de Hoge Veluwe verliep soepel. We hadden alle spullen samen een dag van tevoren ingepakt om eventueel oponthoud voor te zijn. Binnen twee uren reed ik soepel in de auto van mijn vader naar ons hutje toe. Gelukkig had ik mijn rijbewijs al vanaf mijn zeventiende, dus had ik zat tijd om te oefenen. Eenmaal aangekomen ploften we alle vier op de muffe bank in het huisje. Het duurde niet lang voordat de beste bedden geclaimed waren en onze spullen erop lagen. “Laten we gaan downhillen.” zei mijn broertje enthousiast. “Nu hebben we als het goed is nog een uurtje of twee zonlicht.” Hij had gelijk. Toen we bovenop de heuvel klaarstonden stond de zon al laag aan de hemel. We sprongen op onze boards en zoefden naar beneden. Het was een geweldig gevoel, we gingen soms wel 30 kilometer per uur! Naast de weg die steil naar beneden ging was ook een veld waar mensen hun honden uitlieten. Op onze laatste rit naar beneden lande er opeens een tak vlak voor ons op de weg. Ik kon niet meer uitwijken en viel pardoes over het ding heen. Ik viel met een smak op mijn schouder en dat is het laatste dat ik me kon herinneren. Een paar uur later werd ik wakker in een lokaal ziekenhuis. Ik bleek van de pijn te zijn flauwgevallen. De hondenbezitter die de stok had gegooid zei dat wij daar niet hadden moeten longboarden. Hij wilde niks uitbetalen. Mijn vader verzekerde dat dit wel goed zou komen, hij is de beste letselschade specialist van Nederland. Deze man maakte geen schijn van kans!
